زندگینامه شهید بهشتی

(شهدای کربلا)

اسامي شهداي کربلا ا ياران امام حسين (ع) از بني هاشم و غير بني هاشم به  شرح زیر ذکر شده است:

فرزندان اميرالمؤمنين (ع) :
ابو بکر بن علي (که شهادت وي با شک و ترديد ذکر شده است)
عمر بن علي
محمد الاصغر بن علي
عبد الله بن علي
عباس بن علي
محمد بن العباس بن علي
عبد الله بن العباس بن علي
عبد الله الاصغر
جعفر بن علي
عثمان بن علي

مشاهده بقیه مطالب در ادامه مطلب

بخش اوّل طلوع مهرصبح روز سوم شعبان سال چهارم هجري(1)، شهر مدينه ميزبان کودک نورسيده‌اي بود که در خانه‌ي فاطمه (سلام الله عليها) و علي (عليه السّلام) چشم به جهان گشود و

بعدها به "سيّد الشهداء"(2) ملقّب شد. اين طفل نورسيده، دومين فرزند خانواده‌اي است که پيامبر اکرم (صلّي الله عليه و آله و سلّم) پس از نزول آيه‌ي تطهير(3)، بارها آن‌ها را با عنوان

"اهل بيت نبوّت" مورد خطاب قرار داده و بر آن‌ها سلام کرده بود.(4) مادر او فاطمه (سلام الله عليها)، دختر پيامبر (صلّي الله عليه و آله و سلّم) و يکي از برترين زنان تاريخ است که به

جهت بلندي معرفت، فضايل اخلاقي و پاکي و طهارت، زبانزد خاصّ و عام بوده و خداوند در بيان شأن و جايگاه رفيعش، در قرآن مکرّر سخن گفته است.(5)

خاطرات آغاز جنگ تحميلي از زبان رهبر انقلاب

در حدود دوازدهمين روز جنگ براي بازديد از مناطق جنگي به اهواز رفتم. ما تيپي به نام تيپ يک لشکر 92 زرهي داشتيم، اين تيپ که در مقابل سه لشکر مجهز عراق قرار گرفته بود، فقط هفده تانک داشت؛ ‌يعني تعداد تانک‌هاي آنها از تانک سازماني يک گروهان زرهي کامل هم کمتر بود. در حقيقت روز اولي که ما جمع شديم، ‌اغلب نمي‌دانستند که بايد چه کاري انجام دهند. دولت نمي‌دانست که چه کار کند و نظامي‌ها نمي‌دانستند که بايد چه کارکنند؛ همه در سردرگمي بودند. يک از هيجان‌انگيزترين لحظات جنگ، لحظه‌ي شروع جنگ يا به تعبير درست‌تر، زماني بودکه ما از حمله‌ي تجاوزگرانه‌ي عراق مطلع شديم. درباره‌ي جنگ و مسائل آغاز و اثناي جنگ، سخنان بسياري هست.

ولايت فقيه در تداوم و استمرار اصل نبوت و ادامه حرکت انبياء و اوصياء الهي است . واز شئون توحيد درربوبيت تشريعي است

ولايت فقيه در رديف نبوت وامامت و از اصول و ارکان دين اسلام است ، که در عصر غيبت امام معصوم ، بخش اعظمي از مباحث کلامي در جهان بيني اسلامي را

بهخود اختصاص داده است و رکن توحيد مي باشد وقبولي ادعاي توحيد هر مسلماني ، منوط بر قبولي او در ولايتمداري وولايت پذيري است .

ولايت فقيه همان حبل الله و عروه الوثقي است که خداوند تبارک و تعالي ما را به چنگ زدن و متمسک شدن به آن دعوت کرده است .

ولايت فقيه همان اصلي نجات بخشي است که ، با اعتقاد قلبي و التزام عملي مسلمانان به آن در عصر غيبت ، گفتمان محدويت واصل انتظار درمکتب تشيّع را معني

مي بخشد . و معنويت گرايي از نوع معنويت شريعت محور را ، که بر پايه عمل به دستورات دين مبين اسلام ناب محمدي (ص) است ؛ در جهان اسلام نهادينه مي

نمايد .

ولايت فقيه در جايگاه مصدر حکومت و سياست ، در مقام و منزلتي است که ، کلام او از قدرت و نفوذ کلام وحي برخوردار است . و منشوراتش براي همه فصل

الخطاب و الزام آور بوده و بهتر و بيشتر از هر کس ، نسبت به اوضاع و احوال داخلي و وضعيت جهان اسلام و اوضاع و احوال بين المللي و شرايط همسايگان آگاهي

دارد . و کاملاً با قوانين داخلي و بين المللي آشنا است . و بهتر از هر کس قادر به تشخيص صلاح و مصلحت و خير و شرّ جامعة تحت امر خود مي باشد ، لذا تبعيت از

او براي هر مسلماني واجب الطاعه است .

ولايت فقيه کليد و رمز قبولي ساير عبادات واجبه ، حتي نماز است ، هم چنان که مي گويند : قبولي ساير عبادات منوط و مشروط بر قبول نماز است ، ليکن حقير بر

اين باور است که ، قبولي نماز نيز متوقف بر ولايت مداري و مشروط بر اعتقاد قلبي و التزام عملي به ولايت فقيه است . چراکه پذيرش وقبولي ادعاي توحيد مشروط بر

ولايت پذيري خواهد بود وولايت کليد ورکن رکين توحيد است .

1 قالَتْ فاطِمَةُ الزَّهْراء سلام اللّه عليها: نَحْنُ وَسيلَتُهُ فى خَلْقِهِ، وَ نَحْنُ خاصَّتُهُ وَ مَحَلُّ قُدْسِهِ، وَ نَحْنُ حُجَّتُهُ فى غَيْبِهِ، وَ نَحْنُ وَرَثَةُ اءنْبيائِهِ.(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 16، ص 211.)

ما اهل بيت پيامبر وسيله ارتباط خداوند با خلق او هستيم ، ما برگزيدگان پاك و مقدّس پروردگار مى باشيم ، ما حجّت و راهنما خواهيم بود؛ و ما وارثان پيامبران الهى هستيم .

2 قالَتْ عليها السلام : وَ هُوَ الا مامُ الرَبّانى ، وَ الْهَيْكَلُ النُّورانى ، قُطْبُ الا قْطابِ، وَسُلالَةُ الاْ طْيابِ، النّاطِقُ بِالصَّوابِ، نُقْطَةُ دائِرَةِ الا مامَةِ.(رياحين الشّريعة : ج 1، ص 93.)

در تعريف امام علىّ عليه السلام فرمود : او پيشوائى الهى و ربّانى است ، تجسّم نور و روشنائى است ، مركز توجّه تمامى موجودات و عارفان است ، فرزندى پاك از خانواده پاكان مى باشد، گوينده‌اى حقّگو و هدايتگر است ، او مركز و محور امامت و رهبريّت است.

3 قالَتْ عليها السلام : ابَوا هِذِهِ الاْ مَّةِ مُحَمَّدٌ وَ عَلىُّ، يُقْيمانِ اءَودَّهُمْ، وَ يُنْقِذانِ مِنَ الْعَذابِ الدّائِمِ إ نْ اطاعُوهُما، وَ يُبيحانِهِمُ النَّعيمَ الدّائم إنْ واقَفُوهُما.(بحارالا نوار: ج 23، ص 259، ح 8.)

حضرت محمّد صلّى اللّه عليه و آله و علىّ عليه السلام ، والِدَين اين امّت هستند، چنانچه از آن دو پيروى كنند آن ها را از انحرافات دنيوى و عذاب هميشگى آخرت نجات مى دهند؛ و از نعمت هاى متنوّع و وافر بهشتى بهره مندشان مى سازند.

4 قالَتْ عليها السلام : مَنْ اصْعَدَ إ لىَ اللّهِ خالِصَ عِبادَتِهِ، اهْبَطَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ لَهُ افْضَلَ مَصْلَحَتِهِ.(بحار: ج 67، ص 249، ح 25)

هر كس عبادات و كارهاى خود را خالصانه براى خدا انجام دهد، خداوند بهترين مصلحت ها و بركات خود را براى او تقدير مى نمايد.

5 قالَتْ عليها السلام : إنَّ السَّعيدَ كُلَّ السَّعيدِ، حَقَّ السَّعيدِ مَنْ احَبَّ عَليّا فى حَياتِهِ وَ بَعْدَ مَوْتِهِ.(شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد: ج 2، ص 449 )

همانا حقيقت و واقعيّت تمام سعادت ها و رستگارى ها در دوستى علىّ عليه السلام در زمان حيات و پس از رحلتش خواهدبود.

یاعلی ابن موسی الرضالمرتضی

مقدمه:
امام علي ‌بن موسي‌الرضا (عليه السلام) هشتمين امام شيعيان از سلاله پاک رسول خدا و هشتمين جانشين پيامبر مکرم اسلام مي‌باشند.

ايشان در سن 35 سالگي عهده‌دار مسئوليت امامت و رهبري شيعيان گرديدند و حيات ايشان مقارن بود با خلافت خلفاي عباسي که سختي‌ها و

رنج بسياري را بر امام رواداشتند و سر انجام مأمون عباسي ايشان را در سن 55 سالگي به شهادت رساند. در اين نوشته به طور خلاصه،

بعضي از ابعاد زندگاني آن حضرت را بررسي مي‌نماييم.

نام، لقب و کنيه امام:

نام مبارک ايشان علي و کنيه آن حضرت ابوالحسن و مشهورترين لقب ايشان "رضا" به معناي "خشنودي" مي‌باشد. امام محم

د تقي (عليه السلام) امام نهم و فرزند ايشان سبب ناميده شدن آن حضرت به اين لقب را اينگونه نقل مي‌فرمايند: "خداوند او

را رضا لقب نهاد زيرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمين از او خشنود بوده‌اند و ايشان را براي امامت پسند

يده‌اند و همينطور (به خاطر خلق و خوي نيکوي امام) هم دوستان و نزديکان و هم دشمنان از ايشان راضي و خشنود بود‌ند."

يکي از القاب مشهور حضرت "عالم آل محمد" است. اين لقب نشانگر ظهور علم و دانش ايشان مي‌باشد. جلسات مناظره م

تعددي که امام با دانشمندان بزرگ عصر خويش، بويژه علماي اديان مختلف انجام داد و در همه آنها با سربلندي تمام بيرون آمد د

ليل کوچکي بر اين سخن است، که قسمتي از اين مناظرات در بخش "جنبه علمي امام" آمده است. اين توانايي و برتري امام،

در تسلط بر علوم يکي از دلايل امامت ايشان مي‌باشد و با تأمل در سخنان امام در اين مناظرات، کاملاً اين مطلب روشن مي‌

گردد که اين علوم جز از يک منبع وابسته به الهام و وحي نمي‌تواند سرچشمه گرفته باشد.

ادامه رو درمشاهده کنید